Beste vrienden van ‘t Bolleke,

 

Eenheid in verscheidenheid zou de titel kunnen zijn van deze tentoonstelling.

Maar eerst moeten twee kleine misverstanden worden weggewerkt (alhoewel dit voor de meeste aanwezigen wel niet nodig zal zijn).

Een eerste misverstand is dat BollekeZar een plaatselijke manifestatie zou zijn van onze nationale Brusselse Bozar.

Neen, BollekeZar dankt zijn bestaan aan het initiatief van enkele leden van Bolleke.  En Bolleke is niet, zoals vele buitenstaanders wel eens menen, een verdekte reclamestunt van een gekende Anwerpse brouwerij. (Al moeten we toegeven dat ook hun producten wel eens voor enige inspiratie kunnen zorgen bij de leden van Bolleke). Bolleke staat wel degelijk voor Bond van leraars en leraressen edmonduscollege en hun knappe echtgenoten.  U begrijpt dat er in zulk gezelschap talent met hopen moet schuilgaan.

 Ieder van de hier aanwezige kunstenaars ontwikkelde jarenlang zijn eigen al dan niet latent aanwezige gave. Tot op een dag (het verhaal gaat niet over kabouter Wesley) een goed jaar geleden een viertal bollekes-mensen een kunstzinnige uitdaging voor elkaar lanceerden.  Dit gebeurde (wij zullen het maar toegeven) tussen pot en pint.  De uitdaging was om tegen een bepaalde datum (januari) een schilderwerk te produceren met als thema “winter”.  Een gedicht zou dienen als verre inspiratiebron.  Van het ene seizoen komt het ander en het resultaat ziet u hier.

 

Eenheid in verscheidenheid

En wat u hier ziet is een eenheid in verscheidenheid.  Verscheidenheid in het persoonlijk aanvoelen, verscheidenheid in de materiele drager van eenzelfde inspiratieborn, namelijk: de vier seizoenen. 

Dat er in de kunst een eenheid in ogenschijnlijke totaal gescheiden domeinen bestaat weten de kunstenaars al lang en de anderen beseffen het ongewild. 

Denken we even aan Pol Van Ostayen.  Als u hoort ”singer, singer naaimachien.  Hoort, hoort, Floris Jespers heeft een singernaaimachien gekocht”

Dit is geen gewone mededeling en ook niet alleen woorden maar vooral de muziek, het ronken van de naaimachine, de huiskamersfeer waarin de naaimachine ronkt.

Rimbaud (Frans dichter uit de 19°eeuw) associeert klank en kleur in een gedicht getiteld “voyelles” (klinkers).  Luister maar: A-noir, E-blanc, I-rouge, U-vert, O-bleu

 

Het zal u dan ook niet verwonderen dat ik bij het bespreken van de hier ten toongestelde werken begin met enkele regels uit het gedicht Herfst van Armand.  Het is dan aan u om uit te zoeken of er overeenkomsten bestaan tussen woord, muziek, geur en beeld en de hier aanwezige werken..

Ik citeer:

Herfst

De zon versmacht stilaan zijn hoogste einder

Verliest haar beste krachten aan wind en regen

Neerslag neemt ongevraagd bezit

Over het warmgekoesterde land.

Bladeren verkleuren

In rood –gele tinten en dwarrelen onbeheerst

Naar de opgewarmde bodem.

De waggelende wind wakkert aan

En blaast met stoten op het overgebleven gebladerte

In het bos, waar een specht schichtig wegspringt.

Vroege nevels verdrijven zonder schroom

De warme zonnelagen: het mist alom.

-Dampige mist overschaduwt de velden.

Het licht verbleekt en de middagzon

Kruipt moeizaam naar zijn ontoegankelijke hoogte.

Op de zompige akker staat een boerenpaard

 

Armand zegt van zijn poezie (zo staat het inde brochure):” Ik hou van de stilte,mijn woorden zijn beperkt, maar ik observeer. De inspiratie hangt gewoon in de gordijnen; je hebt het maar neer te schrijven in dat speciale taaltje.”

 

En zo komen we dan tot wat men wel eens de plastische kunstenaars noemt.  Het is helemaal niet de bedoeling hier waardeoordelen uit te spreken maar er enkel op te wijzen hoe eenzelfde inspiratiebron tot totaal verschillende werken kan leiden.  Eenheid in verscheidenheid. 

Laat ons dit even kort voor elk kunstenaar illustreren.

 

Naast de gedichten vindt u het werk van Puck.  In het kunstenaarsjargon zou men zeggen dat ze een “stevige poot” heeft.  Een krachtig werken met kleur gebaseerd op een jarenlange ervaring en schilderscarrière.  Ze durft wel eens experimenteren en er met het paletmes op los gaan om te komen tot een suggestieve kracht.  Lente en Kerstroos combineren de zachte, tere sfeer  van de  bloemen met   een stevige uitdrukking.  Bekijk het bos even van op een zekere afstand en u droomt weg in een geurig herfstbos.

 

Naast Puck prijkt het werk van Rita.  De titels die de kunstenares aan haar werken gegeven heeft spreken voor zichzelf en resumeren een hele evolutie : de ingehouden rustige kracht in de lentescène, de zwierige beweging in het winterlandschap en de in een rijkdom van kleur en prachtige mise en page van een losbarstende spontaneiteit in zomer en herftst.

 

We gaan nu naar de andere kant van de zaal.  Het werk van Jacky valt onmiddellijk op door zijn eenheid.  Eenzelfde imaginair landschap waarin de bijna abstracte tekening als het ware een gedicht schrijft in verschillende kleur en klank in een sterk geborstelde uitvoering.  De werken hoeven geen titel.  De kleur, de sfeer spreken voor zichzelf.

 

Monique verraadt haar inspiratie in de titels van haar werken.  Lees het gedicht “Kerstroos” dat naast het gelijknamige opmerkelijk lichtuitstralend werk hangt.

Ik citeer de eerste verzen, aan u het vervolg te lezen:

“In deze winterdag lijkt alles stil

serene charme van onbeschreven bladen

Elke dag gaat aarzelend open aan de horizon 

En in het uur van vroege schemering

Twijfelend en haast ongemerkt weer dicht.”

Einde citaat.

 

In Vezenay, zindert de nazomer nog na.

De rode laarsjes vindt u in het speelse lentetafereel links onderaan

In Csabrendek  (en dit is geen drukfout)voert Monique u naar het zomerse dorp waar lang geleden haar vader geboren werd..

 

En zo komen we ten laatste bij Els.  U heeft reeds haar grote bedrevenheid gemerkt als u haar “brandglasdemonstratie” gevolgd heeft.  Men zou kleur kunnen bestempelen als gebroken licht.  Els slaagt er in ons dit in kleur gebroken licht te brengen met een uitzonderlijk sterke, fijne en gevoelige techniek.  Of u nu naar de glasramen, de aquarellen (Magnolia in de tuin enWinter in boekenbergpark) of naar olieverf “Zomer in Adelboden” kijkt, het is steeds die sterke hand die je meevoert in een wereld van teder  gevoelig licht.

 

We zijn rond.  Er blijft me slechts u nog veel kunstzinnig genot te wensen en u te danken voor de aandacht..