Niemand beter dan Armand verwoordt het thema van deze tentoonstelling.

Ik citeer dan ook de eerste verzen van zijn gedicht:

“Vrij kiezen is een opdracht.

Vrij om in de kunst te beslissen over eigen creativiteit

Vrij om te schilderen om het plezier en de vreugde daarbij”

Einde citaat.

Het vervolg is niet meer van toepassing op deze tentoonstelling maar wel het lezen waard.

 

Guy

Het plezier vind je zeker terug in het stripverhaal van Guy. Als striptekenaar heeft Guy zich weer overtroffen. Neem dus voldoende tijd om zijn humor en tekenkunst te bewonderen in de belevenissen van de flatbewoners.

 

Verlaten we nu even het literaire. En zoals het past: Dames eerst.

We beginnen met:

 

Rita

Rita experimenteert met ecoline. Ecoline is een vloeibare, inktachtige waterverf. De kleuren zijn doorzichtig en lopen door mekaar. Het is een kunst dit dooreenlopen in de hand te houden. Rita is hier bijzonder goed in geslaagd. De werken hebben diepte door de juiste kleur op de juiste plaats te zetten. Nemen we bv. “mijmeringen” In het midden is er een heldere kleur van waaruit de kleuren naargelang men zich van dit midden verwijdert steeds sterker worden. Het hele werk blijft echter licht uitstralen, geeft een positief gevoel wat laat vermoeden dat de mijmeringen allicht niet somber zijn.

 

Annie

Annie brengt ons verschillende gemoedstoestandenvier zoals: joy, misery, wisdom, mysterie. Om deze gevoelens tot uitdrukking te brengen gebruikt ze de portretkunst.  Zoals Rita komt ook Annie met een nieuwe techniek. Van olieverf is ze overgeschakeld naar pastel wat een heel andere manier van werken vraagt. Bekijk de portretten en u zal ontdekken dat ze niet op dezelfde manier zijn tot stand gekomen. Op drie portretten zijn de kleuren zacht door mekaar gewreven. Bij het vierde gebruikt ze de harder lijntjestechniek om een harder gevoel tot uitdrukking te brengen.

 

Monique

Koos als thema: “maar ik ben klein”. Het is als het ware een uitvergroting van een werk dat we verleden jaar al mochten bewonderen. We denken aan het kleine meisje in de bloeiende boomgaard. Het kleine mensje is belangrijker geworden. Monique leeft zich als het ware in in de ervaringen van haar kleinkinderen. Het decor is de stam van een boom in de hoek van de tuin, een reusachtige sint Niklaas, torenhoge, allicht egyptische, gebouwen, of de hond Lars in het kader van een open deur. Het gevoel ligt hem in het contrast. In al die werken bleef Monique trouw aan haar sterk geborstelde olieverf.

 

Els

Els is de artieste met het fijne werk. Ze koos als thema “duin en zee”. Onderwerp, compositie, kleur. Het lijkt op het eerste zicht eenvoudig maar eigenlijk is het erg geraffineerd. De drie strandzichten kan men afzonderlijk beschouwen maar ook als een panoramisch doorlopend werk. De kleur van het duinzand, die eigenlijk ook die van het strand is, verandert onder invloed van de fijne groene begroeiing. Het groen geeft diepte aan het geheel en het blauw van het water de oneindigheid.Dezelfde kleuren vinden we terug in het gestileerde glasraam. Een eenvoudig gegeven wordt poëzie. We bewonderden vooral de sierlijkheid en de mooie kleurovergangen met onderaan de gedurfde zandkleur die stilaan overgaat in het groen vol nuances.

 

Puck.

Het thema “goud en zilver” slaat op de kleuren van de werken. Het goud vinden we terug in de ogen van de uil, de gouden bollekesstamboom, het gouden haar van de jonge dame, het jasje van een van de figuren. De achtergrond is telkens zilver, behalve bij de uil. Puck is ook trouw gebleven aan haar krachtige stijl en het gebruik van acrylverf. De onderwerpen zijn verschillend, de stijl blijft dezelfde. Of het nu gaat over idyllische zeilboten, een opmerkelijke stamboom of de menselijke figuur men blijft steeds de stevige hand van de gedreven of moeten we zeggen gepassioneerde meester herkennen

 

Jacky

Jacky gaat de sombere kant op. Zijn thema is “vervuilend geweld”. Wazige kleuren, wazige aflijning. Men hoeft de titel niet te lezen om te voelen dat het hier om de bezoedeling gaat. Rokende schouwen in een donker decor. En toch lijkt het gebruik van diepblauw enige hoop te geven. De mens is schijnbaar volledig afwezig in dit sombere landschap. In de andere werken is de menselijke figuur er wel. Het zijn echter kleine witte, eerder vage figuurtjes, die als het ware worden opgeslorpt door “het vervuilend geweld” dat ze niet kunnen beheersen. Een kanon, legercamions in de woestijn, het werken in wat een mijngang zou kunnen zijn, illustreren het thema.

 

Wilfried

Dat Wilfried een professional is hoeft hier niet meer gezegd. In tegenstelling met het abstracte werk van de vorige tentoonstelling ontmoeten we hier de surrealist in sculptuur, verfijnde tekening, vorm en kleur. Hoofdspeler is “de mens”. De mens die uitbreekt uit zijn ei of kist of die leven geeft aan wat men een levensboom zou kunnen noemen. Hij zelf noemt het genetische experimenten. Naar eigen zeggen liet Wilfried zich inspireren door de experimenten in de bio-genetica. En tenslotte is er

 

Hugo.

Hugo is de man van de fotografie. Vorig jaar bood hij ons een samengesteld panorama aan. Dit jaar gooit hij het over een andere boeg. Hij verrast ons met een bijna pointillistisch portret. Een pointillisme dat bestaat uit duizende mini-fotootjes. Hoe hij er in geslaagd is dit te verwezenlijken weet ik, eerlijk gezegd, niet. U vraagt het hem beter zelf. Er blijft me enkel de artiesten te feliciteren en te eindigen met de woorden van Francis Bacon (expressionistisch schilder °Dublin 1909 - +Madrid 1992): “Praten over schilderijen is altijd hopeloos. Je blijft er maar omheen draaien” Wat een schilderij te vertellen heeft dat doet het best zelf.

Ik wens jullie dan ook veel kijkgenot.

Ik dank u.